Her sabah gözümü açtığımı nasıl hissedeceğim benim için bir muamma çünkü ne yazık ki her sabah ne ruhen ne de fiziken aynı şekilde uyanamıyorum. O gün için planlar yapmış olsam dahi ne yazık ki bazı sabahlar sanki birisi beni yaşamaktan men ediyor ve istediklerimi yapmamı engelliyormuş gibi uyanıyorum. Kimi zaman istememe rağmen yataktan kalkmam bile mümkün olmuyor, etrafımdaki her şey çok fazla geliyor ve ben paralize olmuş bir şekilde yatağımda kala kalıyorum. Büyük bir hayal kırıklığı içinde yaptığım planlarımın pencereden uçup gitmesini izliyorum.
Tamamen paralize olduğum günlerde ne yazık ki benimle olmak etrafımdakiler için de hiç kolay olmuyor. Kaygılı veya depresyonda veya paralize olduğum zamanlarda artık kendimi ve çevremdekileri kırmadan mücadele etmeyi öğreniyorum. Eşimle yaşadığımız sevgi bana inanılmaz yardımcı oluyor. Yaşadığım zorluklarla başa çıkmak için kendimi çok zorluyorum çünkü karımın da beni anlamak için kendini çok zorladığını biliyorum.
Kimi zaman otistik olarak yaşamak kadar otistik biriyle yaşamanın da ne kadar zor olabileceğini anlıyorum. Ben otistik bir çocuk olarak nerdeyse yaşamın her alanında zorluklar yaşadım. Kaybı, yıkımı, aşağılanmayı, güvenilmeyi, sevilmemeyi, yargılanmayı, yaşadım ama tüm bunlara rağmen kendimi yeniden inşa etmeye başladım. Beni inciten şeyleri ve insanları bıraktım ve mümkün olan her yerde iyiyi kucaklamayı seçtim.
Yeni insanlarla tanışmak, benim için her zaman endişeye neden olur. Aslında bana her zaman sakin olmam ve sessiz olmam söylenirdi ama artık bana söylenenlerden çok benim ne istediğime odaklanıyorum.
Hiç bir zaman dürüstlüğümün insanları neden bu kadar çok rahatsız ettiğini anlayamadım. Neden dürüst olmak sorun yaratıyordu?.. Kendi içimde nasıl bir denge kuracağımı bulmak ve yargılanma korkusu olmadan kendimi nasıl ifade edeceğimi öğrenmek çok zamanımı aldı. Bazen karım bir çevirmen gibi diğer insanların anlayamadığım tepkilerini bana açıklamaya başladı. Onun sayesinde insanlarla iletişimim çok daha ilerledi ama biliyorum ki kendimi ve hayatımı geliştirmek için daha çok şey yapmam gerekiyor.
Eşimle kurduğumuz dürüst ve açık ilişki sayesinde, birbirimizi dinlemenin ne kadar değerli olduğuna dair algılarım değişti. Kendimi mutsuz, uyuşuk, umutsuz veya tatminsiz hissettiğimde, bunun kendimi geliştirmem gereken durumun bir işareti olarak görmeye başladım. Kendimden şikayet etmeyi, kendime kızmayı bıraktım. Olumsuz duygular beni sardığında onlara sahip çıkmamayı öğreniyorum. Onları önce kabul ediyorum sonra da yavaşça kapının önüne koyup kapımı kapatıp beni mutlu eden bir şeyler yapmaya konsantre oluyorum.
“Bu makale yazarının görüşlerini yansıtır. Gazete Davul’un yayın politikası ve editoryal bakış açısı ile her zaman uyumlu olmak zorunda değildir.”