Sözün, yazının, kalemin gücünün bitirilmek istendiği; hak, hukuk ve adalet kavramlarının içinin boşaltılıp derin donduruculara kaldırıldığı bir dönemeçten geçiyor ülke.
Vicdanların, insanlığın, merhametin, birlik ve beraberliğin öldüğü, kin ve öfkenin kol gezdiği canım ülkemizde sevginin ölmeyeceğini haykırmak, hiç bir öfkenin sevgiyi öldüremeyeceğini duyurmak adına” Davul” ile geldik.
Amacımız muktedirlerin haksızlığına maruz kalmış, hak, hukuk ve adalet arayışında sesini duyuramamış kişilere ses olmaktır.
Güçlü olmayı, haklı olmak şeklinde anlayan, her türlü sömürge sistemini devam ettirmek isteyenlere; sineğin sesinden anlayamayanlara,” Davul”un sesi ile geldik.
Yaşanan talihsizlik ve bilinmezlikler arasında “Ne yapabiliriz?” in çaresizliğini soluklarken, yaşanan haksızlıklara “Dur!” demek; demokrasiyi, evrensel barışı gönüllere yeniden hece hece işlemek için yola çıktık.
Ülke kendi hikâyesinden geçerken, bizler de o hikâyeden nasibimizi alıyoruz.
Keder yüklenip, hayret yudumluyoruz.
Farklı acılara gebe günleri deviriyoruz.
Bu günleri, anlatılamayanları, anlatmaya geldik.
Vur, Davul’a tokmağını davulcu!
Aleviler eşit yurttaş olmak istiyor!
Kürtler barış istiyor!
Emekçiler haklarını istiyor!
Doğa “Bana dokunma, düzenimi bozma” diyor!
Vur, Davul’a tokmağını davulcu!
İnsanlar; barış, demokrasi, özgürlük istiyor!
Hak ihlallerine uğrayanlar sesini duyurmak istiyor!
Vur, Davul’a tokmağını davulcu!
